zapominamy o niebezpiecznym czynniku niewiedzy, skupiającym najwyższe emocje. wybuch, ogień i nicość. szukamy odpowiedzi na nasze pytania, często zaglądając w nieodpowiednie rejony świadomości, odkrywając to, co czasem powinno pozostać przykryte pierzyną szarego kurzu. wykrzywiamy twarz w bólu, kiedy delikatne ostrze papieru przebija naszą skórę. potem znowu wracamy i staramy się zapomnieć o przykrym incydencie. zatapiamy się w emocjach i niewiedzy. i muszę przyznać, że jest to piękne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz